Jakie substancje na T2 w pszenicy wybrać, by nie obniżyć jakości?
Coraz więcej producentów zbóż widzi, że choroby szybciej uodparniają się na fungicydy. Pojawia się więc praktyczne pytanie: jakie substancje na t2 w pszenicy wybrać, by nie tylko zwalczyć infekcje, lecz także ograniczyć rozwój odporności. Klucz to łączenie mechanizmów działania, rotacja grup chemicznych i dobór do pogody oraz presji patogenów.
W tekście znajdziesz konkretne wskazówki do planowania T2 na liść flagowy z myślą o T3. Dowiesz się, które grupy i substancje warto łączyć, jak włączyć komponent biologiczny i jak dostosować program do warunków w polu.
Jakie substancje na T2 w pszenicy ograniczają rozwój odporności?
Najlepiej sprawdzają się mieszaniny z różnych grup: SDHI + triazol + strobiluryna, uzupełnione o komponent na mączniaka, np. proquinazid.
Mieszanka różnych mechanizmów utrudnia patogenom wytworzenie odporności i wydłuża ochronę liścia flagowego. W praktyce bazą są triazole przeciw septoriozom i rdzom, np. protiokonazol, mefentriflukonazol, metkonazol lub tebukonazol. Do nich warto dodać karboksyamid z grupy SDHI do długiego działania zapobiegawczego na septoriozę i DTR. Strobiluryna, np. azoksystrobina lub piraklostrobina, poprawia działanie zapobiegawcze i wspiera kontrolę rdzy. Przy aktywnym mączniaku dodatek proquinazidu domyka spektrum. Każdy składnik powinien być podany w skutecznej dawce zgodnej z etykietą.
Jak łączyć mechanizmy działania, by zmniejszyć ryzyko odporności?
Łącz dwa lub trzy różne mechanizmy, a każdy niech wnosi realny udział w zwalczaniu.
Mieszanka powinna łączyć działanie interwencyjne i zapobiegawcze. SDHI i strobiluryna długo chronią nowe przyrosty, a triazol czy amina dorzuca szybkie działanie lecznicze. Unikaj powtarzania tej samej grupy w kolejnych zabiegach sezonu. Nie opieraj całej mieszaniny na jednej cząsteczce. Dobierz adiuwant i dysze tak, by zapewnić równomierne pokrycie blaszki i pochwy liściowej. To ogranicza przeżywalność patogenów o podwyższonej tolerancji.
Czy mieszaniny wieloskładnikowe ograniczają rozwój odporności?
Tak, pod warunkiem że zawierają różne mechanizmy i każdy z nich działa w skutecznej dawce.
Mieszaniny wieloskładnikowe zmniejszają presję selekcyjną. Patogen musi jednocześnie „pokonać” kilka niezależnych blokad. Dobrze, jeśli zestaw łączy SDHI z triazolem oraz element o działaniu zapobiegawczym długotrwałym. W niektórych technologiach stosuje się także substancje o działaniu wielomiejscowym, jeśli są zarejestrowane w danej uprawie. Kluczowe jest właściwe okno zabiegu i pokrycie liścia flagowego.
Jakie grupy chemiczne warto rotować przy zabiegu T2?
Rotuj triazole, SDHI, strobiluryny, aminy i chinazolinony.
Triazole, czyli inhibitory demetylacji steroli, działają szeroko na septoriozę i rdze.
SDHI, czyli karboksyamidy, zapewniają długą ochronę liścia flagowego na septoriozę i DTR.
Strobiluryny, czyli QoI, wspierają prewencję i działają na rdze oraz plamistości.
Aminiowe substancje przeciw mączniakowi i rdzom, np. spiroksamina lub fenpropidyna, podnoszą efekt interwencyjny.
Proquinazid z grupy chinazolinonów celuje w mączniaka innym mechanizmem.
W sezonie unikaj powtarzania tej samej grupy w T1 i T2. Jeśli w T1 dominował SDHI, w T2 wzmocnij udział triazolu i dołóż inny partner.
Dlaczego warto stosować proquinazid i karboksyamidy w T2?
Proquinazid celuje w mączniaka innym mechanizmem, a karboksyamidy długo chronią liść flagowy przed septoriozą i DTR.
Proquinazid działa silnie zapobiegawczo na mączniaka, ogranicza zasiedlanie i rozprzestrzenianie. W T2 domyka ochronę, gdy presja tej choroby ciągnie się z wiosny. Karboksyamidy blokują oddychanie grzybów. Dzięki temu utrzymują zdrowe blaszki liścia flagowego i podflagowego. Połączenie proquinazidu i SDHI z triazolem poszerza spektrum i obniża ryzyko selekcji odpornych szczepów.
Jak włączyć środki biologiczne do programu ochrony na T2?
Stosuj je jako uzupełnienie mieszanin chemicznych lub w okresach niższej presji.
Preparaty oparte na Bacillus czy Trichoderma wspierają odporność roślin i konkurują z patogenami na powierzchni liścia. Ekstrakty alg i inne biostymulanty pomagają roślinie szybciej regenerować się po stresie. Wysoka presja septoriozy i rdzy nadal wymaga mocnego filaru chemicznego. Przed łączeniem sprawdź etykiety i zalecenia mieszalności. Włączanie biologii od wczesnych faz poprawia stabilność całego programu.
Jak dopasować dobór substancji do presji chorób i pogody?
Dobieraj zestaw pod dominujący patogen i warunki wilgotności oraz temperatury.
Przy częstych opadach i długim zwilżeniu liścia postaw na mocny filar przeciw septoriozie, czyli SDHI + triazol. W warunkach cieplejszych i suchszych, gdy rośnie ryzyko rdzy, dołóż strobilurynę i rozważ aminy. Jeśli w łanie aktywny jest mączniak, zaplanuj proquinazid lub inny komponent ukierunkowany na tę chorobę. W technologiach intensywnych trzymaj T2 w oknie BBCH 37–39, by realnie chronić liść flagowy i pochwę liściową.
Jak zaplanować T2, by przygotować ochronę przed T3 i ograniczyć odporność?
Ułóż T2 tak, by nie wyczerpać całej rotacji przed T3 i nie powtarzać tych samych grup.
T2 powinno wydłużyć zdrowotność liści do kłoszenia, ale też zostawić efektywne opcje na T3 przeciw fuzariozie kłosów. Jeśli w T2 użyto określonego SDHI i strobiluryny, na T3 oprzyj się na triazolu o udokumentowanej skuteczności w kłosie. W latach suchych można łączyć okno T2/T3, lecz wymaga to precyzyjnego terminu i dobranego składu. Cały program sezonu planuj z góry, by rotować FRAC i utrzymać skuteczność także w kolejnych latach.
Dobrze zaplanowane T2 to inwestycja w zdrowy liść flagowy i niższe ryzyko odporności, a przemyślana rotacja grup i terminów zwiększa szanse na stabilny plon i jakość ziarna w każdym sezonie.
Skonsultuj program T2/T3 dla Twojej plantacji i wybierz mieszaninę z rotacją mechanizmów działania dopasowaną do presji chorób i pogody.
